سکوت

از رنج و درد می ترسیدم ، فرار می کردم .به دیدار و شنیدن صدایی لحظه شماری می کردم طاقتم در حد روزی نبود . نزدیک می ایستادم و بی فاصله درکش می کردم حضورش را . اما ناگهان مرا بیدار کرد تجربه . درد کشیدن ، هجران  و سکوت از دیدار غنی ترند . ندیدن ،نشنیدن و نداشتن  را عشق می ورزم . حتی بهترینم را  . از دور بهتر می توان دید شاید و بیشتر لمس کرد ، منظره ای را می بینی که از هیچ نزدیکی دیدنی نیست. بسان دیدن جنگل از دور است ! که از نزدیک جنگل ، نمی گذارد دیدن جنگل را ...
من پر از دردم ! پر از سکوت ...
دردهایم ، حرفهایم را گفته ام . نمی دانم شنیده اید ؟ ! بشنو اکنون سکوتم را که از همه دردهایم تلخ تر است ...