سرزمین سبز بی مزه: دوست

۱۳۸۸ اسفند ۲۶, چهارشنبه

دوست

شنیدم عاشقان را می نوازی
مگر من زان میان بیرونم ای دوست
نگفتی گر بیفتی گیرمت دست
از این افتاده تر کاکنوم ای دوست

۱ نظر:

ناشناس گفت...: زلف او دامست و خالش دانه آن دام و من
بر امید دانه ای افتاده ام در دام دوست; ۲۷ اسفند ۱۳۸۸ ساعت ۴:۵۶

چرا می نویسم ؟

در دنیا گاهی اتفاقات عجیبی می افتد که داستان ها از آن جا آغاز می شوند. یک روز یک انسان به پشت سرش نگاه می کند و بعد قلمش را بر می دارد و شروع به باز گفتن داستان زندگی اش می کند. گاهی این داستان بسیار زیباست. آنقدر که دیگران هم آن را می خوانند. نه اینکه صرفا قابل تحمل باشد. ولی گاهی هم آدم برای دل خودش می نویسد. گاهی اصلا اتفاقی نمی افتد و همین باعث می شود که آن انسان قلمش را بردارد و یا لپ تاپش را روشن کند و شروع به نوشتن کند. نوشته های او اگر جهان را تغییر ندهد بی شک خود او را که عوض می کند.

سرزمین سبز بی مزه

پیوندها

جستجوی این وبلاگ

۱۳۸۸ اسفند ۲۶, چهارشنبه

دوست

۱ نظر:

بايگانی وبلاگ