سرزمین سبز بی مزه: کارام جانم می رود

۱۳۸۸ اسفند ۱۱, سه‌شنبه

کارام جانم می رود

گفتم به نیرنگ و فسون، پنهان کنم ریش درون
پنهان نمی ماند که خون، بر آستانم می رود

شب تا سحر می نغنوم، واندرز کس می نشنوم
وین ره نه قاصد می روم، کز کف عنانم می رود

۲ نظر:

Unknown گفت...: نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست تر دارند
جوانان سعادت مند پند پیر برنا را; ۱۴ اسفند ۱۳۸۸ ساعت ۱۸:۰۱
Unknown گفت...: محمل بدار ای ساربان ، تندی مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان ، گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان ، من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان ، کز دل نشانم می رود; ۱۴ اسفند ۱۳۸۸ ساعت ۱۸:۰۵

چرا می نویسم ؟

در دنیا گاهی اتفاقات عجیبی می افتد که داستان ها از آن جا آغاز می شوند. یک روز یک انسان به پشت سرش نگاه می کند و بعد قلمش را بر می دارد و شروع به باز گفتن داستان زندگی اش می کند. گاهی این داستان بسیار زیباست. آنقدر که دیگران هم آن را می خوانند. نه اینکه صرفا قابل تحمل باشد. ولی گاهی هم آدم برای دل خودش می نویسد. گاهی اصلا اتفاقی نمی افتد و همین باعث می شود که آن انسان قلمش را بردارد و یا لپ تاپش را روشن کند و شروع به نوشتن کند. نوشته های او اگر جهان را تغییر ندهد بی شک خود او را که عوض می کند.

سرزمین سبز بی مزه

پیوندها

جستجوی این وبلاگ

۱۳۸۸ اسفند ۱۱, سه‌شنبه

کارام جانم می رود

۲ نظر:

بايگانی وبلاگ